Սերգեյ Եսենին Կյանքը խաբկանք է... Սև գիշերը կինտեց հոնքերը

Կյանքը խաբկանք է՝ թախիծով գերող,
Եվ ուժեղ է նա , ուժեղ է այնքան,
Քանի որ իր բիրտ ,կոպիտ ձեռքերով
Գրեր է գրում նա օրհասական:

Ու միշտ,աչքերս եմ երբ փակում մի պահ,
Ասում եմ .« Միայն իմ սիրտը հուզիր,
Կյանքը խաբկանք է, բայց նա էլ հաճախ
Խնդությունով է զուգում սուտը սին:

Դեմքով՝ ալեհեր երկնքին դարձիր 
Ու երբ լուսնյակով բախտդ գուշակես,
Խաղաղվիր ,ո՛վ մարդ , ու մի պահանջիր
Ճշմարտությունն այն,որը պետք չէ քեզ»:

Լավ է թխենու ճերմակ բուքի մեջ
Խորհել ,որ կյանքն է լոկ մի արահետ,
Թե խաբեն թեթև աղջիկները քեզ,
Բարեկամներդ թող խաբեն քեզ հեշտ:

Թող հոգիս շոյող մեղմ խոսքը հնչի,
Թող որ չար լեզուն խոցի սիրտն իմ խոր,
Վաղուց պատրաստ եմ ես ամեն ինչի,
Ես ամեն ինչի վաղուց եմ սովոր:

Մրսում է հոգիս այս բարձունքներում,
Ջերմություն չունի աստղի հուրը ջինջ,
Ում սիրել եմ ես ՝ դարձել են հեռու,
Ումով ապրել եմ՝ մոռացել են ինձ:

Այդպես  հալածված, մերժված, բայց էլի
Ես ժպիտով եմ դիտում այգը ջինջ,
Այս հողի վրա՝ մոտ ու սիրելի,
Շնորհակալ եմ ես ամեն ինչից:
1925

թարգմ. Վ. Դավթյան

Жизнь — обман с чарующей тоскою,
Оттого так и сильна она,
Что своею грубою рукою
Роковые пишет письмена.
Я всегда, когда глаза закрою,
Говорю: «Лишь сердце потревожь,
Жизнь — обман, но и она порою
Украшает радостями ложь».
Обратись лицом к седому небу,
По луне гадая о судьбе,
Успокойся, смертный, и не требуй
Правды той, что не нужна тебе.
Хорошо в черемуховой вьюге
Думать так, что эта жизнь — стезя.
Пусть обманут легкие подруги,
Пусть изменят легкие друзья.
240
Пусть меня ласкают нежным словом,
Пусть острее бритвы злой язык.
Я живу давно на все готовым,
Ко всему безжалостно привык.
Холодят мне душу эти выси,
Нет тепла от звездного огня.
Те, кого любил я, отреклися,
Кем я жил — забыли про меня.
Но и все ж, теснимый и гонимый,
Я, смотря с улыбкой на зарю,
На земле, мне близкой и любимой,
Эту жизнь за все благодарю.

17 августа 1925



Սև գիշերը կինտեց հոնքերը,
Ինչ-որ ձի է կապված  իմ բակում ,
Երեկ չէ՞ր լքեցի ես քո սերը,
Ջահել կյանքս  թողի պանդոկում:

Օ՜, նժույգ իմ , զսպիր քո խրխինջը,
Մեր օրերը անցան առանց հետք.
Գուցե վաղն հիվանդի իմ մահիճը
Ինձ հանգիստ կբերի առհավետ:


Գուցե վաղն իսկ  հոգիս փրկվելով,
Առհավետ կգնամ ես հեռու՝
Ապրելու անյրևի երգերով,
Որ հոգուն իմ հանգիստ են բերում:

Չեմ հիշել ահավոր այն հուշերը,
Որ տանջել են մի օր իմ հոգին,
Միայն քեզ կհիշեմ  ու քո սերը,
Միայն քեզ կհիշեմ իմ անգին:

Ուրիշին թե մի օր ես սիրեմ էլ
Եվ իմ սերը ես տամ ուրիշին,
Կպատմեմ քո մասին ,որ սիրել եմ
Ու մի օր անվանել եմ՝ անգին :

Կպատմեմ,թե ինչպես հոսեց կյանքն իմ,
Կյանքն իմ խենթ ,որ չեղյալ է էղել,
Օ՜, գլուխ իմ անքուն ,անհանգիստ իմ,
Մինչև ո՜ւր ես դու ինձ հասցրել:

թարգմ. Վ. Դավթյան

Вечер черные брови насопил.
Чьи-то кони стоят у двора.
Не вчера ли я молодость пропил?
Разлюбил ли тебя не вчера?
Не храпи, запоздалая тройка!
Наша жизнь пронеслась без следа.
Может, завтра больничная койка
Упокоит меня навсегда.
Может, завтра совсем по-другому
Я уйду, исцеленный навек,
Слушать песни дождей и черемух,
Чем здоровый живет человек.
Позабуду я мрачные силы,
Что терзали меня, губя.
Облик ласковый! Облик милый!
Лишь одну не забуду тебя.

Пусть я буду любить другую,
Но и с нею, с любимой, с другой,
Расскажу про тебя, дорогую,
Что когда-то я звал дорогой.
Расскажу, как текла былая
Наша жизнь, что былой не была...
Голова ль ты моя удалая,
До чего ж ты меня довела?

1923