Սերգեյ Եսենին Ճերմակ բաճկոն ու կարմիր գոտիկ

Ճերմակ բաճկոն ու կարմիր գոտիկ,
Կակաչ եմ քաղում մարգում մոտիկ:

Շուրջպարն է թնդում գյուղի ծայրին,
Երգում է այնտեղ իմ սիրուհին:

Հիշում եմ,ինչպես նա ինձ դաղեց.
«Քո շեկ քաքուլն իմ հոգին հանեց,


Բայց ուրի՜շն է իմ սանրը պահում,
Սիրուն ես,սակայն...սիրտս չե՜ս այրում»:

Գիտեմ,ինչու չի նա ինձ սիրում՝
Ես քիչ եմ պարում,քիչ եմ խմում:

Խոնարհ կանգնում եմ մի անկյունում,
Երբ ուրիշները քեֆ են անում:

Ինչ բախտավո՜ր է իմ թշնամին՝
Քեզ հետ պարում է՝ինչպես քամին.

Բաղեղի նման նրան փարվում՝
Ժպիտով ես ինձ միայն այրում...

Ճերմակ բաճկոն ու կարմիր գոտիկ,
Կակաչ եմ քաղում մարգում մոտիկ:

Սիրտս ծաղկում է կակաչի պես...
Ի՜նչ արած ,երբ նա չի սիրում քեզ....         

Белая свитка и алый кушак,
Рву я по грядкам зардевшийся мак.
Громко звенит за селом хоровод,
Там она, там она песни поет.

Помню, как крикнула, шигая в сруб:
"Что же, красив ты, да сердцу не люб.
Кольца кудрей твоих ветрами жжет,
Гребень мой вострый другой бережет".

Знаю, чем чужд ей и чем я не мил:
Меньше плясал я и меньше всех пил.
Кротко я с грустью стоял у стены,
Все они пели и были пьяны.

Счастье его, что в нем меньше стыда,
В шею ей лезла его борода.
Свившись с ним в жгучее пляски кольцо,
Брызнула смехом она мне в лицо.

Белая свитка и алый кушак,
Рву я по грядкам зардевшийся мак.
Маком влюбленное сердце цветет,

Только не мне она песни поет.