Սերգեյ Եսենին Սուրում է լճի վարդագույն ջրում

Սուրում է լճի վարդագույն ջրում
Աշնան ոսկեղեն տերևի հյուլը,
Ինչպես թիթեռն է  նվաղած սուրում
Դեպի խավարում առկայծող հուրը:

Ես գերված եմ այս գիշերով խաղաղ,
Հարազատ են ինձ դեղնած արտերը,
Աշնան հողմն,ինչպես սիրահար տղա,
Բարձրացընում է կեչու փեշերը:


Զով է և հովտում,և հոգուս խորքում,
Մուժը նման է գառների հոտի,
Դռնակի ետև,աշնան լուռ այգում,
Հնչում է զանգն ու մարում կարոտից:

Չէի ունկնդրել դեռ այսքան լռին,
Ես հավերժ ձայնին բանական նյութի,
Ին լա՜վ կլիներ,ինչպես այս ուռին,
Շուռ եկած ցոլալ ջրերում գետի:

Ինչ լավ կլիներ այս դաշտում ժպտուն
Լուսնյակի դնչով թարմ  խոտ որոճալ...
Ո՞ւր ես դու,խաղա՜ղ իմ երջանկություն՝
Ամեն ինչ սիրել՝ ոչի՜նչ չտենչալ...

Закружилась листва золотая
В розоватой воде на пруду,
Словно бабочек легкая стая
С замираньем летит на звезду.

Я сегодня влюблен в этот вечер,
Близок сердцу желтеющий дол.
Отрок-ветер по самые плечи
Заголил на березке подол.

И в душе и в долине прохлада,
Синий сумрак как стадо овец,
За калиткою смолкшего сада
Прозвенит и замрет бубенец.

Я еще никогда бережливо
Так не слушал разумную плоть,
Хорошо бы, как ветками ива,
Опрокинуться в розовость вод.

Хорошо бы, на стог улыбаясь,
Мордой месяца сено жевать...
Где ты, где, моя тихая радость,

Все любя, ничего не желать?