Սերգեյ Եսենին Փռվել է դարձյալ ճերմակ դաշտերին

Փռվել է դարձյալ ճերմակ դաշտերին
Նուրբ ու նախշավոր ծիրանին անծայր,
Եվ ղողաջում է ընդերկար ու զիլ
Նիժեգորոդյան զանգակը դարձյալ:

Դու ցույց ես տալիս քողի տակ միգոտ
Հրապույրները քո աղջկական.
Եվ հովն է շոյում շեկ ծամերը քո
Գլխաշորիդ տակ քնքշորեն այնքան:


Մերթ երևում է ,մերթ կորչում էլի
Երկնակամարը հրով շիկացած:
Ոչ,երբեք,երբեք ինձ չի հմայի,
Չի խաբի ձեռքը քո պճնազարդված:

Վաղուց եմ տեսնում երազներիս մեջ
Դաշտերի բոսոր լայնութունն արձակ...
Քեզ-մի սրահակ բարձրաբերձ ու պերճ,
Ինձ-հեռու՜,հեռու՜,հեռավոր մի վանք:

Կապույտ է այստեղ,և բոց կա խաղաղ,
Եվ թեթև ծխի շղարշ քնքշագին:
Ես կլինեմ մի բարի վանեղբայր,
Իսկ դու կլինես կենսասեր մի կին:

Եվ մենք երկուսս էլ,գիտեմ, կթախծենք
Առաձգական անդորրության մեջ,-
Ես քեզ,քեզ համար մռայլ,վշտաբեկ,
Իսկ դու ինձ համար կարտասվես անվերջ:

Բայց չեմ ընդունի,ինչ էլ որ դառնա,
Ոչ խորություններ,ոչ քնքշանք բարի,
Իմ աշխարհ տեսած աչքերը հիմա
Սիրահարված են ուրիշ աշխարհի:

Опять раскинулся узорно
Над белым полем багрянец,
И заливается задорно
Нижегородский бубенец.

Под затуманенною дымкой
Ты кажешь девичью красу,
И треплет ветер под косынкой
Рыжеволосую косу.

Дуга, раскалываясь, пляшет,
То выныряя, то пропав,
Не заворожит, не обмашет
Твой разукрашенный рукав.

Уже давно мне стала сниться
Полей малиновая ширь,
Тебе — высокая светлица,
А мне — далекий монастырь.

Там синь и полымя воздушней
И легкодымней пелена.
Я буду ласковый послушник,
А ты — разгульная жена.

И знаю я, мы оба станем
Грустить в упругой тишине:
Я по тебе — в глухом тумане,
А ты заплачешь обо мне.

Но и поняв, я не приемлю
Ни тихих ласк, ни глубины -
Глаза, увидевшие землю,
В иную землю влюблены.

1916