Սերգեյ Եսենին Նման չէ գարունն,ավա՜ղ,խնդության

Նման չէ գարունն,ավա՜ղ,խնդության,
Եվ արևից չէ ավազը դեղին:
Հնդկացորենի աղվամազն է տաք
Իր գույնը տվել քո այդ ձեռքերին:

Երդվեցինք կապույտ  ջրատեղի մոտ,
Ճերմակափետուր կարապի վրա,
Որ մենք միասին կլինենք հավետ
Եվ երբեք ,երբեք չենք թողնի իրար:


Խնկարկում էր մեղմ խավարը բարակ,
Եվ իրիկունը թախծոտ էր այնքան:
Ես ճամփա դրի քեզ մինչև պուրակ-
Դեպի խրճիթը քո հայրենական:

Ես երկար ,երկար երերուն նիրհով
Հայացքս կտրել չէի կարենում,
Երբ որ առմուտքից պայծառ ժպիտով 
Քո գլխարկն էիր դու թափահարում:

Весна на радость не похожа,
И не от солнца желт песок.
Твоя обветренная кожа
Лучила гречневый пушок.

У голубого водопоя
На шишкоперой лебеде
Мы поклялись, что будем двое
И не расстанемся нигде.

Кадила темь, и вечер тощий
Свивался в огненной резьбе,
Я проводил тебя до рощи,
К твоей родительской избе.

И долго, долго в дреме зыбкой
Я оторвать не мог лица,
Когда ты с ласковой улыбкой

Махал мне шапкою с крыльца.