Սերգեյ Եսենին Անցավ օրը,և սահմանը կարճացավ

Անցավ օրը,և սահմանը կարճացավ,
Իմ մեկնումի պահը դարձյալ մոտեցավ:
Ես հատում եմ մատիս թեթև շարժումով
Տարիների գաղտնիքների ջուրը մով:

Ճակատագրիս ալիքների վրա լուրթ
Կուտակվում է փրփուրների քափը ցուրտ,
Եվ դառնում է լուռ գերության հետքը սառ
Իմ խորոշմած շրթունքի մոտ նոր մի ծալ:


Օրը-օրի օտարանում եմ ես ինձ
Եվ նրանց ,ում հրամայեց կյանքը մի օր:
Ինչ-որ դաշտի սահմանի մոտ հեռավոր
Ես կտրեցի իմ ստվերը իմ մարմնից:

Մերկ,անհագուստ նա հեռացավ ու գնաց,
Իր հետ տարավ իր ուսերը կռացած:
Թոշեց գնաց և ինչ-որ մի հեռու տեղ
Ուրիշին է ուրիշին է նա գտել:

Եվ գուցե թե խոնարհվելով դեպի նա,
Բոլորովին մոռացել է ինձ հիմա
Ու քողի մեջ ցնորական խավարի
Փոփոխել է ծալքերը շուրթ-բերանի:

Բայց ապրում է,թափառում է լեռներում
Որպես անցած տարիների արձագանք:
Սև ստվերով նկարն եմ ես համբուրում
Իմ շուրթերով կապուտակ:

День ушёл, убавилась черта́,
Я опять подвинулся к уходу.
Лёгким взмахом белого перста
Тайны ле́т я разрезаю воду.

В голубой струе моей судьбы
Накипи холодной бьётся пена,
И кладёт печать немого плена
Складку новую у сморщенной губы.

С каждым днём я становлюсь чужим
И себе, и жизнь кому велела.
Где-то в поле чистом, у межи,
Оторвал я тень свою от тела.

Неодетая она ушла,
Взяв мои изогнутые плечи.
Где-нибудь она теперь далече
И другого нежно обняла.

Может быть, склоняяся к нему,
Про меня она совсем забыла
И, впери́вшись в призрачную тьму,
Складки губ и рта переменила.

Но живёт по звуку прежних лет,
Что, как эхо, бродит за горами.
Я целую синими губами
Чёрной тенью тиснутый портрет.

<1916>

                    ***