Սերգեյ Եսենին Դու ինձ չես սիրում,չես ափսոսում ինձ

Դու ինձ չես սիրում,չես ափսոսում ինձ,
Մի՞ թե ես մի քիչ գեղեցիկ չեմ,
Ինձ չնայելով՝տոչորում կրքից,
Ուսիս ես դնում ձեռքերդ ջերմ:

Քեզ հետ,զգայուն ու խենթ իմ ջահել,
Ես ոչ քնքուշ եմ ,ոչ էլ կոպիտ,
Քանիսի՞ ն ես դու ,ասա, փայփայել,
Քանի՞  շուրթեր են հպվել շուրթերիդ:


Ես գիտեմ,նրանք լոկ իբրև ստվեր
Անցան ,չդիպած քո ջերմ հրին,
Շատ ծնկների ես դու կյանքում նստել:
Հիմա նստել ես իմ ծնկներին:

Թող որ կիսափակ քո այդ աչքերում
Պատկերն է ինչ-որ մի ուրիշի,
Ախր,ես ինքս էլ քեզ շատ եմ սիրում,
Այրվելով հրում հեռու հուշի:

 Դու այս կրակը բախտ չհամարես,
Սա լոկ մի կապ է՝թեթև ու հեշտ,
Ինչպես պատահմամբ հանդիպել եմ քեզ,
Այնպես էլ կտամ քեզ հրաժեշտ:

Դու էլ կգնաս քո կյանքի ճամփան,
Ցրելու  օրերդ այդ տխրագին,
Չհամբուրվածին ձեռք չտաս սակայն,
Չթովես երբեք չվառվածին:

Ու երբ մեկի հետ նրբանցքով մի լուռ,
Սիրուց խոսելով ,անցնես մի օր,
Գուցե դուրս կգամ ես էլ շրջելու,
Ու կհանդիպենք մենք նորից նոր:

Կսեղմես նրան  նուրբ ուսերը քո
Ու կխոնարհվես ինձ տեսնելիս,
Մեղմորեն կասես «բարի երեկո»,
«Բարի երեկո»,-կասեմ ես «miss»:

Եվ ոչինչ ,ոչինչ ինձ չի վրդովի,
Դող չի պատճառի ինձ ոչ մի բան,
Ով որ սիրել է,նրան չես թովի,
Ով այրվել է՝ չես վառի նրան:


Ты меня не любишь, не жалеешь,
Разве я немного не красив?
Не смотря в лицо, от страсти млеешь,
Мне на плечи руки опустив.

Молодая, с чувственным оскалом,
Я с тобой не нежен и не груб.
Расскажи мне, скольких ты ласкала?
Сколько рук ты помнишь? Сколько губ?

Знаю я - они прошли, как тени,
Не коснувшись твоего огня,
Многим ты садилась на колени,
А теперь сидишь вот у меня.

Пусть твои полузакрыты очи
И ты думаешь о ком-нибудь другом,
Я ведь сам люблю тебя не очень,
Утопая в дальнем дорогом.

Этот пыл не называй судьбою,
Легкодумна вспыльчивая связь, -
Как случайно встретился с тобою,
Улыбнусь, спокойно разойдясь.

Да и ты пойдешь своей дорогой
Распылять безрадостные дни,
Только нецелованных не трогай,
Только негоревших не мани.

И когда с другим по переулку
Ты пройдешь, болтая про любовь,
Может быть, я выйду на прогулку,
И с тобою встретимся мы вновь.

Отвернув к другому ближе плечи
И немного наклонившись вниз,
Ты мне скажешь тихо: "Добрый вечер!"
Я отвечу: "Добры вечер, miss".

И ничто души не потревожит,
И ничто ее не бросит в дрожь, -
Кто любил, уж тот любить не может,
Кто сгорел, того не подожжешь.