Սերգեյ Եսենին Ինձ մի հաճույք է միայն մնացել

Ինձ մի հաճույք է միայն մնացել՝
Մատները դնել բերանն ու սուլել,
Վաղու՜ց է այն վատ փառքը տարածվել,
Թե կռվարար  ու ցոփ եմ դառել:

Ի՞ նչ ծիծաղելի կորուստ ու արցունք...   
Նման կորուստներ շատ կան աշխարհում,
Ամոթ է ,որ ես պաշտել եմ աստծուն,
Ծանր է ,որ նրան էլ չեմ վստահում:


Օ՜, իմ ցնորքներ հեռու,ոսկեղեն,
Որ բզկտվեցիք օրերի ճանկում,
Ես հենց կռվարար ու ցոփ եմ եղել՝
Որ ավելի վառ բոցկլտամ կյանքում:

Օ՜,բանաստեղծի անիծյալ կոչում:
Սրտերը շոյել ու հոգին հանել,
Ինչպե՜ս  էի ես,հիմա՜րըս,տենչում-
Սև գորտն ու ճերմակ վարդը նշանել...

Ի՜նչ փույթ,թե գլուխ չեկան այս կյանքում
Իմ պատանության տենչերն աննման,
Եթե հրեշտակ չապրեր իմ հոգում,
Դժվար բույն դներ այնտեղ սատանան:

...Հենց այդ նույն պղտոր հաճույքի մեղքով,
Բռնելով ուղին հանդերձյալ կյանքի,
Ուզում եմ դիմել ես աղերսանքով
Նրանց,որ պիտի լինեն իմ կողքին,

Որ մեղքի համար այն յոթնապատիկ,
Որով պղծվել է աշխարհում հոգիս,
Ինձ հագցնեին ռուսական շապիկ 
Եվ սրբապատկե՜ր դնեին կողքիս:       

Мне осталась одна забава:
Пальцы в рот - и веселый свист.
Прокатилась дурная слава,
Что похабник я и скандалист.

Ах! какая смешная потеря!
Много в жизни смешных потерь.
Стыдно мне, что я в бога верил.
Горько мне, что не верю теперь.

Золотые, далекие дали!
Все сжигает житейская мреть.
И похабничал я и скандалил
Для того, чтобы ярче гореть.

Дар поэта - ласкать и карябать,
Роковая на нем печать.
Розу белую с черной жабой
Я хотел на земле повенчать.

Пусть не сладились, пусть не сбылись
Эти помыслы розовых дней.
Но коль черти в душе гнездились -
Значит, ангелы жили в ней.

Вот за это веселие мути,
Отправляясь с ней в край иной,
Я хочу при последней минуте
Попросить тех, кто будет со мной, -

Чтоб за все за грехи мои тяжкие,
За неверие в благодать
Положили меня в русской рубашке

Под иконами умирать.