Սերգեյ Եսենին Վաղ հասակից է երևում

Վաղ հասակից է երևում արդեն,
Ինչ որ հոգուդ մեջ ապրում է ու կա,
Թե չդառնայի կյանքում բանաստեղծ,
Գուցե լինեի գող ու սրիկա:

Ցածր հասակով ու նիհարավուն,
Բայց տղերքի մեջ միշտ քաջ էի ես
Եվ հաճախ էի վերադառնում տուն,
Կռվում արնոտած թե քիթ ,թե երես:


Եվ ի պատասխան իմ մորը բարի,
Ես ասում էի բերանով արնած.
«Ոչինչ,այդ ոտքս դեմ առավ քարի,
Վաղը ամեն ինչ կլավանա»:

Անցել են վաղուց օրերն այն անգին,
Անցել են օրերն այն խենթ ու եռուն,
Եվ սակայն նրանց ուժը անհանգիստ
Հորդում է հիմա իմ երգերում:

Խոսքերի ոսկե շեղջերի տակին,
Ամեն տողի մեջ իմ այս գրած,
Այն սանձարձակի ու ստահակի
Հանդգնությունն է կարծես դրած:

Առաջվա նման ես հպարտ եմ դեռ...
Ու առաջվա պես հանդուգն ու քաջ,
Բայց եթե քիթս են առաջ արնոտել,
Հիմա հոգիս է արյունոտված:

Ու ոչ թե,ոչ թե իմ մորը բարի,
Այլ ամբոխին եմ ասում հիմա.
«Ոչինչ,այդ ոտքս դեմ առավ քարի,
Վաղը ամեն ինչ կլավանա»:

Все живое особой метой
Отмечается с ранних пор.
Если не был бы я поэтом,
То, наверно, был мошенник и вор.

Худощавый и низкорослый,
Средь мальчишек всегда герой,
Часто, часто с разбитым носом
Приходил я к себе домой.

И навстречу испуганной маме
Я цедил сквозь кровавый рот:
"Ничего! Я споткнулся о камень,
Это к завтраму все заживет".

И теперь вот, когда простыла
Этих дней кипятковая вязь,
Беспокойная, дерзкая сила
На поэмы мои пролилась.

Золотая, словесная груда,
И над каждой строкой без конца
Отражается прежняя удаль
Забияки и сорванца.

Как тогда, я отважный и гордый,
Только новью мой брызжет шаг...
Если раньше мне били в морду,
То теперь вся в крови душа.

И уже говорю я не маме,
А в чужой и хохочущий сброд:
"Ничего! Я споткнулся о камень,

Это к завтраму все заживет!"